Wij allen die hier leven mogen. Oh vrienden worden steeds bedrogen. Als wij niet leren te voorzien, de dood die ons niet zal ontzien. We zijn dus zot om niet te denken, in al die tijd die God wil schenken. Hoe ons het best voor te bereiden, op sterven, dat niet te vermijden (Sebastian Brant)

Een groot deel van de pijn die we als mens ervaren, komt voort uit het feit dat we elkaar niet begrijpen. Dat we verschillende talen spreken die we niet onmiddellijk of zelfs helemaal niet kunnen begrijpen. Horende mensen begrijpen vaak niet de gebarentaal die dove en slechthorende mensen gebruiken om met elkaar te communiceren. Op hun beurt is het voor dove en slechthorende mensen niet mogelijk om de taal van horende mensen volledig te bevatten. Hun noties van stilte en geluid zijn er simpelweg te verschillend voor. Taal is niet het enige dat ervoor zorgt dat we elkaar vaak niet begrijpen. Ieder mens heeft ook een eigen binnenwereld, een gevoelsleven dat complex in elkaar steekt. Het is een wereld waarin we soms verdwalen en waarin we dingen niet altijd een duidelijke plek kunnen geven. Als we onszelf niet eens begrijpen, hoe kunnen we de ander dan begrijpen? MoveToMeet onderneemt met Stemmen in de Stilte geen vergeefse poging om de verschillen tussen mensen op te heffen. Het gaat juist uit van de gedachte dat we ze alleen kunnen accepteren en gebruiken als voedingsbodem voor toenadering. In de voorstelling zijn horende, slechthorende en dove dansers niet gelijk, maar werken ze wel op een gelijkwaardige manier samen. Zo laat iedere danser zich op eigen wijze inspireren door Het Narrenschip van Jheronimus Bosch en het gelijknamige gedicht van de Duitse auteur Sebastian Brant, waarin een bont gezelschap stuurloos ronddobbert in zijn gevoelswereld en in zijn zoektocht naar de buitenwereld gevaarlijk dicht in de buurt van het land der dwaasheid komt. In Stemmen in de Stilte beklimmen drie horende en drie dove dansers samen het schip en blijkt dat zij elkaar nodig hebben. De dove dansers vertalen Het Narrenschip naar gebarentaal en samen met hun horende collega’s zetten ze hun bewegingen om tot een choreografie waarin iedere beweging een betekenis heeft en waarin bewegingen vaak minstens zo veelzeggend blijken als taal.